Ένας αγώνας. Αυτό απέμεινε από τη φετινή -ομολογουμένως- επιτυχημένη χρονιά του ελληνικού μπάσκετ σε επίπεδο regular season της Euroleague. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έχουν «κλειδώσει» την παρουσία τους στην πρώτη 6αδα της διοργάνωσης, η οποία τους οδηγεί απευθείας στα play offs, ενώ οι πράσινοι έχουν κάνει δικό τους και το πλεονέκτημα έδρας.
Από τη στιγμή που το τριφύλλι επέστρεψε στις… εργοστασιακές του ρυθμίσεις (διεκδίκηση τίτλων κ.λπ), οι δύο αιώνιοι έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους και στα εγχώρια, εκεί όπου η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα δεν είχε αντίπαλο για τρία σερί χρόνια.
«Μα καλά, απέχουμε λίγες ημέρες πριν από τα play offs της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης, γιατί ασχολούμαστε τώρα με το ελληνικό πρωτάθλημα;», θα ήταν μια εύλογη ερώτηση.
Όμως το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε και μετά από σημαντικά «διπλά» σε Βελιγράδι και Μόναχο αντίστοιχα, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός τα… χρειάστηκαν στις εντός συνόρων υποχρεώσεις τους με Περιστέρι και Κολοσσό Ρόδου αντίστοιχα.
Ο Ολυμπιακός βρισκόταν κάτω στο σκορ στο Σ.Ε.Φ για τρία δεκάλεπτα, ο Παναθηναϊκός έχανε μέχρι και για τέσσερις λίγα λεπτά πριν την λήξη, όμως αμφότεροι πήραν τις νίκες. Δεν είναι όμως αυτό το σημερινό θέμα συζήτησης.
Και στις δύο αναμετρήσεις τα βλέμματα έκλεψαν ορισμένες στιγμές στις οποίες πρωταγωνιστές ήταν οι δύο τεχνικοί και κάποιοι παίκτες και αυτό σε μια πρώτη όψη δείχνει εσωτερικά προβλήματα. Πότε; στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν. Ή μάλλον έτσι νομίζουμε…
Στο Φάληρο, ο Άλεκ Πίτερς αρνήθηκε να δώσει το χέρι του στον Μπαρτζώκα, όταν ο τελευταίος τον απέσυρε στον πάγκο, ενώ σχεδόν 24 ώρες μετά, στη Ρόδο, ο Τούρκος τεχνικός μετά το ματς κάνει ολομέτωπη «επίθεση» προς τον Λούκα Βιλντόζα και όχι μόνο, αναφορικά με την εικόνα τους στην εκτός έδρας αναμέτρηση του τριφυλλιού.
Ας ξεκινήσουμε με την περίπτωση του Παναθηναϊκού. Ο Αταμάν δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Νωρίς μέσα στη σεζόν δεν είχε διστάσει να βγάλει «στη φόρα» παίκτες με βαριά συμβόλαια και πάνω από όλα σημαντικούς χαρακτήρες όπως τον Χουάντσο Ερνανγκόμεθ και τον Κώστα Σλούκα, λέγοντας πως κάνουν πολύ λιγότερα από αυτά που χρειάζεται ο σύλλογος.
Τρελός; Μάλλον όχι. Αυτοκαταστροφικός; Σίγουρα όχι αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα. Δεν νομίζω πως μπορεί κανείς πλέον να ρίξει στον Αταμάν ευθύνη για τα λεγόμενα του, επικαλούμενος τυχόν παρεξήγηση και δημιουργία κακού κλίματος στο εσωτερικό μιας ομάδας.
Και δεν αναφέρω συγκεκριμένα τον Παναθηναϊκό γιατί ο Τούρκος το έχει ξανά κάνει, μακριά από την Αθήνα.
Δεν είχε διστάσει ποτέ να ρίξει δημόσια ευθύνες σε παίκτες όπως ο Σείν Λάρκιν, ο Γουίλ Κλάιμπερν και ο Βασίλιε Μίσιτς, με το αποτέλεσμα να τον δικαιώνει σχεδόν σε μόνιμη βάση. «Θέλουμε από τον Κλάιμπερν και τον Μίσιτς να παίζουν σε αυτά τα παιχνίδια και δεν πήραμε τίποτα από αυτούς απόψε», ήταν τα λόγια του μετά από ήττα της Εφές στο Σ.Ε.Φ πριν από ένα χρόνο.
Βλέποντας τις πορείες του με την Εφές και πλέον με τον Παναθηναϊκό, καταλαβαίνει κανείς πως σίγουρα δεν δημιουργεί προβλήματα στο εσωτερικό της ομάδας του, για όποιον λόγο εν τέλει και αν το κάνει.
Mind games με αποδέκτη τον παίκτη του; Mind games με αποδέκτη τον κόσμο ή τους δημοσιογράφους; Ή μήπως υπάρχει και το ενδεχόμενο του να μην ισχύει τίποτα από αυτά και απλά να λέει ότι νιώθει.
Την απάντηση μόνο ο ίδιος την ξέρει και θα είναι σίγουρα μια σπουδαία (αν όχι η σπουδαιότερη) νίκη για αυτόν, τυχόν ενεργοποίηση του Λούκα Βιλντόζα στο άμεσο μέλλον, ο οποίος σήμερα τα άκουσε για τα καλά!
Mind games δεν θα θεωρούσα πως υπάρχουν στο περιστατικό που συνέβη στο Σ.Ε.Φ το απόγευμα της Κυριακής, όταν ο Άλεκ Πίτερς δεν έδωσε το χέρι του στον προπονητή του. Κάτι όμως που δεν συνιστά αυτόματα πρόβλημα στο εσωτερικό του Ολυμπιακού.
Ανάθεμα αν σε κάθε τέτοιο συμβάν θα έπρεπε να «σκαλίζουμε» το εσωτερικό μιας ομάδας για να βρούμε τυχόν πρόβλημα.
Μιλάμε για ένα περιστατικό, μια συνθήκη η οποία πιθανώς να μην κρύβει τίποτα παραπάνω από έναν περιστασιακό προβληματισμό ή και εκνευρισμό που έδειξε ο Αμερικανός (λόγω και της έκβασης του αγώνα).
Δεν πιστεύω πως οδηγούμενοι προς το σημαντικότερο μέρος της φετινής απαιτητικής σεζόν, αμφότεροι θα είχαν στο μυαλό τους να καταστρέψουν ότι χτίζουν μια ολόκληρη σεζόν.
Το πρόβλημα ίσως βρίσκεται στα μάτια του κόσμου. Αυτής της μερίδας δηλαδή που δεν μπορεί να καταλάβει την φύση μιας ομάδας, την ένταση ενός παίκτη ή ενός προπονητή κατά τη διάρκεια μιας αναμέτρησης (πόσο μάλλον όταν αυτή δεν σου πάει και καλά), αλλά και τα σχέδια που μπορεί να έχουν καταστρώσει ώστε να είναι αυτοί που στο τέλος θα επωφεληθούν, ακόμη και από μια τέτοια «περίεργη» συνθήκη.
