ΠΑΟΚ και Άρης «κόλλησαν» στην ισοπαλία απέναντι σε Μπεϊτάρ και Αραράτ αντίστοιχα, αποτυγχάνοντας να στήσουν ένα σερί επιτυχιών που ξεκίνησε από την επικράτηση του Παναθηναϊκού επί της Ντνίπρο το βράδυ της Τρίτης.
Η αλήθεια είναι πως δεν με εξέπληξε ιδιαίτερα η εικόνα των ομάδων της Θεσσαλονίκης. Αν κάτσει κάποιος και δει καθαρά τα πράγματα θα συμπεράνει το ίδιο. Βέβαια, αν κρίνω από αυτό που είδαμε χθες, ταιριάζει απόλυτα και η φράση που λένε οι Άγγλοι. Our expectations were low but… holy f**k. Είναι και αυτή μια πραγματικότητα. Πάμε να δούμε τι είδαμε στα δύο παιχνίδια.
Συμβιβασμός και νέα πρόσωπα
Ο Άρης έπαιξε κόντρα σε μια ομάδα (Αραράτ) που πέρασε με το ζόρι από τη συμπαθέστατη -αλλά ακόμη πιο άσημη- Εγνατία στον προηγούμενο γύρο, δεχόμενη 4 γκολ εκτός έδρας. Ειλικρινά θεωρώ πως αν το σύνολο του Τόλη Τερζή έπαιζε σε διπλά παιχνίδια με αυτόν τον αντίπαλο στα μέσα Νοέμβρη (τυχαίο παράδειγμα) θα κέρδιζε 0-3, 3-0. Είναι τέτοια η διαφορά ποιότητας των δύο ρόστερ.
Βέβαια, ο Άρης είναι ανέτοιμος. Όχι δεν είναι κλισέ. Όντως είναι ανέτοιμος, κυρίως σωματικά αλλά και ως σύνολο. Αυτό είναι και το μεγάλο του ζήτημα αυτή τη χρονική περίοδο. Όταν χτίζεις ένα ρόστερ από την αρχή, φέρνοντας διψήφιο αριθμό νέων παικτών και αποδεσμεύοντας άλλους τόσους, δεν γίνεται να περιμένεις θαύματα και ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου από την πρώτη επίσημη αναμέτρηση.
Ο Άρης χθες αιφνιδιάστηκε, αντέδρασε και ισοφάρισε νωρίς και ήλεγχε το τέμπο μέχρι το 40’. Εκεί γλίτωσε δις και στο δεύτερο ημίχρονο συμβιβάστηκε με την ισοπαλία, έχοντας μείνει από δυνάμεις. Το φανερώνει ξεκάθαρα η αλλαγή του Τερζή, που πέρασε στο παιχνίδι τον Φεράρι για να «κλειδώσει» την αριστερή πτέρυγα, αντί του Πάλμα.
Αυτή τη στιγμή, οι «κίτρινοι» είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό. Δεν ξέρεις τι ταβάνι έχουν ως ομάδα και το κακό της όλης φάσης είναι πως ένας μεγάλος και πολυπόθητος στόχος, η είσοδος σε ευρωπαϊκό όμιλο, κρίνεται σε μια περίοδο που οι παίκτες δε γνωρίζουν καλά-καλά τα ονόματα ο ένας του άλλου. Δεν θα μπω στη διαδικασία να τους κρίνω ατομικά. Το θεωρώ σχεδόν… απάνθρωπο να κάνω κάτι τέτοιο στις 28 Ιουλίου. Με ανησύχησε η εικόνα του Ματαρίτα ή αυτή του Μενέντες αλλά μιλάμε για το πρώτο επίσημο παιχνίδι. Υπομονή.
Ένας Άρης με διαθέσιμους τους Ντάριντα, Ρουπ/Πάβισιτς, Τζούρασεκ στα χαφ και με έτοιμους τους Κάρλσον και Μορόν, μπορεί σε δύο μήνες να πετάει. Έχει ποιότητα μεσοεπιθετικά, όμως χρειάζεται καιρός μέχρι να δέσουν και να συνδυάζονται αρμονικά όλοι οι παραπάνω.
Θεωρώ σχεδόν «εγκληματικό» το να μην έχει αποκτηθεί τρίτος κεντρικός αμυντικός στο ρόστερ για την Ευρώπη, αφού δεν υπάρχει Αηδόνης στο κάδρο και να επιστρατεύεται για τη θέση ο Οντουμπάτζο. Με αυτά και με αυτά, το εμπόδιο της Αραράτ πιστεύω θα ξεπεραστεί. Όμως ο Άρης είναι σχεδόν καταδικασμένος να χάσει έναν, αντικειμενικά δύσκολο, στόχο, την είσοδο στους ομίλους, λόγω της τακτικής που ακολουθεί κάθε καλοκαίρι. Μιας τακτικής που ανέκαθεν «πλήγωνε» τις ελληνικές ομάδες.
Επιθετικό πλάνο και μεταγραφές… αγνοούνται
Ο ΠΑΟΚ βρίσκεται σε διαφορετική φάση από τον Άρη. Ακολουθεί μια πολιτική λιτότητας στις μεταγραφές, φαίνεται πως λειτουργεί καθαρά με έσοδα-έξοδα, γεγονός που έχει αντίκτυπο στην ποιότητα του υλικού.
Στον «Δικέφαλο του Βορρά» περνάνε το καλοκαίρι με τη μεγαλύτερη μιζέρια εδώ και πολλά χρόνια. Το 2021 επέστρεφε ο Λουτσέσκου και ο ΠΑΟΚ είχε μόλις κατακτήσει το Κύπελλο. Πέρσι, ξεκινούσε ένα συγκεκριμένο πλάνο αξιοποίησης νεαρών παικτών και δημιουργίας υπεραξιών, με τον Μπότο «καπετάνιο». Μπορεί τελικά να μην πέτυχε και ο Πορτογάλος να αποχώρησε ένα χρόνο αργότερα με συνοπτικές διαδικασίες, όμως ο κόσμος του ΠΑΟΚ είχε σε κάτι να πιστεύει.
Φέτος, επικρατεί πλήρης ανηδονία. Ένας ΠΑΟΚ που αργεί χαρακτηριστικά να ενισχυθεί, κατέβηκε να παίξει ευρωπαϊκό παιχνίδι με 2.5 χαφ, χωρίς να έχει στο 100% τον φορ που έφερε για βασικό και με εμφανέστατα κενά στο ρόστερ.
Παρομοίασα τη χθεσινή πρώτη επίσημη αναμέτρηση, με την τελευταία περσινή κόντρα στην ΑΕΚ. Δύο παιχνίδια στα οποία ο ΠΑΟΚ κλήθηκε να δημιουργήσει, αλλά δεν είχε φαντασία και πλάνο διάσπασης της αντίπαλης άμυνας. Έφτανε και χθες έξω από την περιοχή όμως έβρισκε τείχος. Και όσες φορές η μπάλα μπήκε με επιτυχία στο «κουτί», δεν υπήρχε ο “killer” για να τις τελειώσει.
Υπάρχει γκρίνια για τον Λουτσέσκου, όμως η αλήθεια κατ εμέ είναι κάπου στη μέση. Αυτούς έχει με αυτούς προσπαθεί είναι η μια οπτική. Η άλλη λέει πως, ακόμα κι έτσι, περιμένεις να δεις κάτι περισσότερο. Δεν είναι δα και η Μπεϊτάρ κανένας αντίπαλος που τρομάζει.
Θεωρώ άκρως λανθασμένη την in-game προσέγγιση του παιχνιδιού από τον Ρουμάνο. Ο Στέφανος Τζίμας πρέπει να είναι μέλος του κάδρου και όχι ο Τόμας Μούργκ, ο οποίος θα έπρεπε να έχει αποχωρήσει από την ομάδα εδώ και δύο καλοκαίρια. Με ανησυχεί το γεγονός πως και ο ίδιος φαίνεται να μην πιστέυει στους παίκτες του. Πιθανότατα να μην είναι ο κατάλληλος τακτικά, όμως δεν μπορώ να φανταστώ πως ο οργανισμός ΠΑΟΚ είναι έτοιμος να διαχειριστεί σωστά μια πιθανή αποπομπή του Λουτσέσκου.
Ο ΠΑΟΚ δεν είναι τόσο μεγάλο ερωτηματικό όσο ο Άρης. Ξέρουμε πάνω-κάτω το ρόστερ του, γνωρίζουμε ότι με αυτούς συν δύο-τρεις ακόμη καινούριους θα πορευτεί, όμως κι αυτός κινδυνεύει να χάσει έναν στόχο, την είσοδο στους ομίλους, που θα αποφέρει πρεστίζ και οικονομική «ανάσα» στον σύλλογο.
Προς ποια κατεύθυνση οδεύουν αμφότεροι;
Κλείνω με έναν προβληματισμό, τον οποίο εικάζω πως συμμερίζονται όσοι βλέπουν μακροπρόθεσμα. Που βαδίζουν οι δυο σύλλογοι της Θεσσαλονίκης; Που οδηγεί η τακτική ανακατασκευής του ρόστερ κάθε καλοκαίρι (Αρης) ή το κάθε πέρσι και καλύτερα (ΠΑΟΚ); Και όλα αυτά την ώρα που η ψαλίδα με τις ομάδες της Αθήνας όλο και μεγαλώνει.
